25 محرم 1440 هـ برابر با 13 مهر 1397 هـ و ٥/١٠/2018
مطالب مهم خطبه اول: دعا، روش مبارزه و تربیت / مقابله عملی / دعا ابزار آگاه سازی امت اسلامی / مبارزه منفی / بیداری امت اسلامی / آیا ما به وظیفه خود عمل کرده‌ایم؟
مطالب مهم خطبه دوم: دشمن لبنان را تهدید می‌کند / تقدیر از دیپلماسی لبنانی / خوشبینی نسبت به تشکیل دولت / ترامپ، اعراب را تحقیر کرد / توافق عراق / خطر تصفیه آرمان فلسطین.
خطبه اول:
دعا، روش مبارزه و تربیت
خداوند متعال در کتاب عزیز خود می‌فرماید: «وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً یهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَکانُوا بِآَیاتِنَا یوقِنُونَ» صدق الله العظیم.
امروز بیست و پنجم ماه محرم با روز غم و اندوه دل‌های دوستداران و موالیان اهل بیت(ع) یعنی سالروز وفات چهارمین امام اهل بیت(ع) امام علی بن حسین(ع) زین العابدین و سید الساجدین مصادف است.
نمی‌توان از این امام یاد کرد، اما از صبر آن حضرت در عاشورا سخنی نگوییم. او عاشورا را با تمام جزئیات و فراز و فرودهای آن درک کرد؛ اما بیماری مانع از آن شد که در نبرد شرکت داشته باشد. او با چشم خود شهادت پدر، برادران، عموها، عموزادگان و اصحاب و یاران پدر خود را دید. دید که همه آن‌ها در شن زار کربلا به خون خود غلتیدند.
مقابله عملی
امام زین العابدین(ع) صبر کرد. چون می‌دانست هدفی که امام حسین(ع) به خاطر آن قیام کرد، به خون و فداکاری نیاز دارد و می‌دانست که او نیز رسالتی دارد که باید آن را انجام دهد و اگر صبر نکند و بر زخم‌ها، دردها و رنج‌های خود مرهم نگذارد نمی‌تواند این وظیفه را به خوبی انجام دهد.
وظیفه داشت که نگذارد حکومت اموی آثار و نشانه‌های جنایتی را که در کربلا مرتکب شد، از بین ببرد. او باید اهداف بلندی را که امام حسین(ع) برای آن قیام کرد، حفظ کند. باید شعارهای این قیام را حفظ نماید و روح و جان تازه‌ای به امت اسلامی ببخشد.
بعد از نبرد کربلا امام زین العابدین(ع) به این نتیجه رسید که به رغم تمام رنج‌ها و مرارت‌ها، اسارت و دردها و فشارهای حکومت اموی وقت اندوه و ماتم نیست. چون برای او زمان، زمان عمل بود. اولین موضع گیری او، موضع عزتمندانه و قدرتمندانه در مجلس یزید بود. وقتی دید که یزید از پیروزی خود مغرور است به او فرمود: «ویلک یا یزید، انک لو تدری ماذا صنعت و ما الذی ارتکبت اذا لهربت فی الجبال و افترشت الرماد فابشر بالخزی و الندامة وای بر تو ای یزید، اگر می‌دانستی که چه کرده‌ای و چه جنایت هولناکی مرتکب شده‌ای به کوه‌ها فرار می‌کردی و خاکستر را بستر خود قرار می‌دادی. پس مژده باد بر تو که ذلت و پشیمانی همیشگی دامن‌گیرت شده است.» زینب(س) نیز همین موضع را تکرار کرد و فرمود: «کدْ کیدَک وَ اسْعَ سَعْیک وَ نَاصِبْ جُهْدَک فَوَ اللَّهِ لَا تَمْحُو ذِکرَنَا وَ لَا تُمِیتُ وَحْینَا؛ هر کید و مکر و هر سعی و تلاش که داری به کار بند، سوگند به خدای که هرگز نمی‌توانی، یاد و نام ما را محو و وحی ما را بمیرانی».
در این میان امام زین العابدین(ع) فقط شعار نداد و واکنشی رفتار نکرد بلکه برای روشن کردن آن چه در کربلا روی داده است و افشا کردن جنایتی که یزید مرتکب شده بود، راه عمل را در پیش گرفت تا امت اسلامی با واقعیت چیزی که در کربلا روی داده بود آشنا شوند. چون بنی‌امیه تلاش کردند که سیمای واقعه کربلا را مخدوش کنند؛ اما امام زین العابدین(ع) تمام تلاش خود را به کار گرفت تا با تحریک عواطف و احساسات مردم در قبال امام حسین(ع) و همه کسانی که همراه او به شهادت رسیدند، قیام کربلا را برای همیشه در باور امت اسلامی زنده نگه دارد.
دعا ابزار آگاه سازی امت اسلامی
امام زین العابدین(ع) بیماری امت اسلامی را تشخیص داده بود. این که منفعت طلبی و بی‌توجهی به ظلم، فساد و طغیان ریشه مبتلا شدن امت اسلامی به این بیماری است. به همین دلیل با این که به حقانیت هدف و شعارهای قیام حسینی باور داشتند و از خطر برنامه یزید مطلع بودند، امام حسین(ع) را تنها گذاشتند.
امام می‌دانست که اگر این منطق در میان امت اسلامی تسری یابد، هر روز یزید دیگری بروز خواهد کرد و همه کسانی که به اهداف و شعارهای امام حسین(ع) دعوت می‌کنند، تنها خواهند ماند.
امام زین العابدین(ع) برای تربیت، ارشاد و بیداری امت اسلامی روش دعا را در پیش گرفت. می‌خواست برای مردم تأکید کند که مرتبط شدن با خداوند به اتخاذ موضع فعال در قبال فساد و ظلم بستگی دارد. از این رو به اساس مشکل پرداخت و برای مردم روشن کرد که منافع آنان و تمام خوبی‌هایی که برای رسیدن به آن‌ها تلاش می‌کنند در دست این حاکم طاغوتی و ظالم و فاسد نیست. بلکه همه چیز به دست خداست: «قُلِ اللَّهُمَّ مَالِک الْمُلْک تُؤْتِی الْمُلْک مَنْ تَشَاءُ وَتَنْزِعُ الْمُلْک مِمَّنْ تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِیدِک الْخَیرُ إِنَّک عَلَى کلِّ شَیءٍ قَدِیرٌ» چون خداوند منبع روزی، حاکمیت و همه خوبی‌هاست.
امام با دعای خود می‌خواست به همه کسانی که ممکن است از مردم بخواهند که به سود منافع و دنیای آنان موضع گیری کنند بگوید که نپذیرید کسی با ترساندن شما از گرسنگی و فقر و اعمال تهدید، روی موضع‌گیری‌های شما معامله کند. نباید راه گم کنید. چون منفعت شما نزد کسی است که همه نیازها و خواسته‌ها در دست با کفایت او قرار دارد. آن حضرت این مفهوم را در دعای درخواست نیازهای خود مطرح کرده است. از این رو وقتی از خطاب به خداوند دعا می‌کند، جایگاه درخواست نیازها را به روشنی مشخص می‌نماید: «اللَّهُمَّ یا مُنْتَهَى مَطْلَبِ الْحَاجَاتِ، وَیا مَنْ عِنْدَهُ نَیلُ الطَّلِبَاتِ، وَیا مَنْ لَا یبِیعُ نِعَمَهُ بِالْأَثْمَانِ، وَیا مَنْ لَا یکدِّرُ عَطَایاهُ بِالِامْتِنَانِ، وَیا مَنْ یسْتَغْنَى بِهِ وَلَا یسْتَغْنَى عَنْهُ، وَیا مَنْ یرْغَبُ إِلَیهِ وَلَا یرْغَبُ عَنْهُ... فَمَنْ حَاوَلَ سَدَّ خَلَّتِهِ مِنْ عِنْدِک، وَرَامَ صَرْفَ الْفَقْر عَنْ نَفْسِهِ بِک، فَقَدْ طَلَبَ حَاجَتَهُ فِی مَظَانِّها، وَأَتَى طَلِبَتَهُ مِنْ وَجْهِهَا، وَمَنْ تَوَجَّهَ بِحَاجَتِهِ إلَى أَحَد مِنْ خَلْقِک، أَوْ جَعَلَهُ سَبَبَ نُجْحِهَا دُونَک، فَقَدْ تَعَرَّضَ لِلْحِرْمَانِ، وَاسْتَحَقَّ مِنْ عِنْدِک فَوْتَ الإِحْسَانِ؛ خدایا، ای سرانجامِ نیک هزار نیاز خواهی. ای آن که توفیق رسیدن به خواسته‌ها از توست. ای آن که در برابر نعمت‌هایت عوض نمی‌خواهی. ای آن که زلالِ بخشش خود را به منّت نهادن نمی‌آلایی. ای آن که تنها به تو بی‌نیازی توان جست و از تو بی‌نیاز نتوان بود. ای آن که همگان به تو روی می‌آورند و از تو روی بر نمی‌تابند... هر کس که سامان کار خویش را از تو بخواهد و بخواهد که تو او را بی‌نیاز گردانی، خواسته‌ی خود را در آن جا که باید، جست و جو کرده و از راهی درست به یافتن آن برآمده است و هر کس که حاجت خود نزد یکی از بندگانِ تو بَرَد و او را سبب کام‌یابی خویش پندارد، خود را در معرض ناامیدی گذاشته است و می‌سزد که از نعمتِ تو بهره‌ای نبرد».
در دعایی دیگر روی به سوی خداوند می‌کند تا برای مردم روشن کند که هر کس طالب عزت، ثروت و مقام است، باید همه این چیزها را از خداوند بخواهد. چون خداوند منبع همه این‌هاست. او در دعای خود می‌فرماید: «فَکمْ قَدْ رَأَیتُ یا إِلَهِی مِنْ أُنَاسٍ طَلَبُوا اَلْعِزَّ بِغَیرِک فَذَلُّوا وَ رَامُوا اَلثَّرْوَةَ مِنْ سِوَاک فَافْتَقَرُوا، وَ حَاوَلُوا الاِرْتِفَاعَ فَاتَّضَعُوا، فَصَحَّ بِمُعَاینَةِ أَمْثَالِهِمْ حَازِمٌ وَفَّقَهُ اِعْتِبَارُهُ، وَ أَرْشَدَهُ إِلَى طَرِیقِ صَوَابِهِ اِخْتِیارُهُ. فَأَنْتَ یا مَوْلاَی دُونَ کلِّ مَسْئُولٍ مَوْضِعُ مَسْأَلَتِی، وَ دُونَ کلِّ مَطْلُوبٍ إِلَیهِ وَلِی حَاجَتِی أَنْتَ اَلْمَخْصُوصُ قَبْلَ کلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِی، لاَ یشْرَکک أَحَدٌ فِی رَجَائِی، وَ لاَ یتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَک فِی دُعَائِی، وَ لاَ ینْظِمُهُ وَ إِیاک نِدَائِی؛ پس چه بسا مردمى را دیدهام اى معبود من که به‌وسیله غیر تو عزت طلبیدند و خوار شدند و از دیگرى ثروت خواستند و فقیر شدند و قصد بلندى کردند و پست گشتند. پس در اثر مشاهده امثال ایشان پیش بینى آن شخص دور اندیش درست در آمد، که عبرت گرفتنش او را موفق ساخته بود و آزمایشش او را به راه راست رهبرى کرده بود؛ و از این جهت مرجع خواهش من اى مولاى من تویی، نه مسئول دیگر و متصدى حاجتم تویی، نه مطلوب دیگر. پیش از هر مدعوى تو مخصوص به دعاى منى، در حالتى که هیچ‌کس در نظر امید من با تو شریک نیست و هیچ‌کس در دعاى من با تو برابر نیست و نداى من هیچ‌کس را با تو در نمىپیوندد».
در دعایی دیگر آن حضرت به ویژگی‌های حاکم می‌پردازد. امام زین العابدین(ع) با این دعا خواسته‌ها و نیات حاکمیت اموی را رد کرد که حکومت خداوند را تغییر دادند، کتاب خدا را به کنار افکندند و واجبات الهی را تحریف نمودند. می‌فرماید: «اللَّهُمَّ إنَّ هَذَا الْمَقَامَ لِخُلَفَائِک وَأَصْفِیآئِک وَمَوَاضِعَ أُمَنائِک فِی الدَّرَجَةِ الرَّفِیعَةِ الَّتِی اخْتَصَصْتَهُمْ بِهَا، قَدِ ابْتَزُّوهَا وَأَنْتَ الْمُقَدِّرُ لِذَلِک، لاَ یغَالَبُ أَمْرُک، وَلاَ یجَاوَزُ الْمَحْتُومُ مِنْ تَدْبِیرِک، کیفَ شِئْتَ وَأَنَّى شِئْتَ، وَلِمَا أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ، غَیرُ مُتَّهَم عَلَى خَلْقِک، وَلا لإرَادَتِک، حَتَّى عَادَ صَفْوَتُک وَخُلَفَاؤُک مَغْلُوبِینَ مَقْهُورِینَ مُبْتَزِّینَ، یرَوْنَ حُکمَک مُبَدَّلاً، وَکتابَک مَنْبُوذاً، وَفَرَائِضَک مُحَرَّفَةً عَنْ جِهَاتِ أشْرَاعِک، وَسُنَنَ نَبِیک مَتْرُوکةً؛ خداوندا، به درستی که این مقام، برای جانشینان و برگزیدگانت و جایگاهِ امانتدارانت است، در درجه والایی که به ایشان اختصاص دادی،(و دشمنان آن را) ربودند و تویی که چنین تقدیر کرده‌ای؛ زیرا فرمان تو مغلوب نمی‌شود و از تدبیر قطعی تو، به هر گونه و هر زمان که بخواهی نمی‌توان درگذشت. برای اینکه تو به آن داناتری و در آفریدنت و ارادهات متهم نیستی. تا اینکه برگزیدگان و جانشینان تو، مغلوب و شکست خورده شده، حقوقشان به غارت رفت. میبینند که احکامت تغییر یافته و کتاب تو دور افتاده و واجباتت از جهاتی که قانون نهادهای، تحریف شده و روش‌های پیامبرت ترک شده است».
در دعایی دیگر امام زین العابدین(ع) به دغدغه‌های بایسته جامعه اسلامی می‌پردازد. ایشان از مردم می‌خواهد دغدغه گسترش خیر و نیکی در جامعه داشته باشند، به مسائل جامعه بپردازند، حق را یاری کنند و در برابر باطل بایستند. می‌فرماید: «وَوَفِّقْنَا فِی یوْمِنَا هَذَا وَلَیلَتِنَا هَذِهِ، وَفِی جَمِیعِ أَیامِنَا، لِاسْتِعْمَالِ الْخَیرِ، وَهِجْرَانِ الشَّرِّ، وَشُکرِ النِّعَمِ، وَاتِّبَاعِ السُّنَنِ، وَمُجَانَبَةِ الْبِدَعِ، وَالأمْرِ بِالْمَعْرُوفِ، وَالنَّهْی عَنِ الْمُنْکرِ، وَحِیاطَةِ الإسْلامِ، وَانْتِقَاصِ الْبَاطِلِ وَإِذْلالِهِ، وَنُصْرَةِ الْحَقِّ وَإِعْزَازِهِ؛ و ما را در این روز و شب و در جمیع روزها و شب‌های ما به انجام خیر و دورى از بدى و سپاس نعمت‌ها و پیروى سنت‌ها و پرهیز از بدعت‌ها و امر به معروف و نهى از منکر و پاسدارى اسلام و کاستن و خوار نمودن باطل و نصرت و اعزاز حق موفق بدار.»
در دعایی دیگر امام زین العابدین(ع) مؤمنان را تشویق می‌کند که بی‌درنگ به وظایف خود در قبال جامعه عمل کنند و به خاطر هر گونه کم‌کاری و اختلال در این زمینه از خداوند عذرخواهی کنند. می‌فرماید: «اَللَّهُمَّ إنِّی أَعْتَـذِرُ إلَیـک مِنْ مَـظْلُوم ظُلِمَ بِحَضْرَتِی فَلَمْ أَنْصُرْهُ، وَمِنْ مَعْرُوف أُسْدِی إلَی فَلَمْ أَشْکرْهُ، وَمِنْ مُسِیءٍ اعْتَذَرَ إلَی فَلَمْ أَعْذِرْهُ، وَمِنْ ذِی فَاقَة سَأَلَنِی فَلَمْ أوثِرْهُ، وَمِنْ حَقِّ ذی حَقٍّ لَزِمَنِی لِمُؤْمِن فَلَمْ أوَفِّـرْهُ، وَمِنْ عَیبِ مُؤْمِن ظَهَر لِی فَلَمْ أَسْتُرْهُ؛ خدایا در پیشگاهت عذر می‌خواهم از این که در حضور من در حق ستمدیده‌ای ستم شده باشد و من یاری‌اش ننمودم و از احسانی که در حقّم شده و شکرش را بجا نیاورده‌ام و از بد کننده‌ای که از من پوزش خواسته و عذرش را نپذیرفته‌ام و از فقیری که از من حاجت خواسته و من خواست او را بر خواست خود ترجیح نداده‌ام و از حقّ مؤمن حق‌داری که بر عهده‌ام مانده و آن را ادا ننموده‌ام و از عیب مؤمنی که بر من آشکار گشته و آن را نپوشانده‌ام».
مبارزه منفی
امام به راهنمایی در قالب دعا و سخن، بسنده نمی‌کرد بلکه سیره آن حضرت نیز گویای این موضع گیری ایشان است. از این رو با وجود تمام فشارها در برابر هرگونه عقب نشینی از اصول و مبانی موضع منفی اتخاذ می‌کرد.
از جمله بسیاری از اخبار، یاد گرامی و موضع باصلابت آن حضرت این است که روزی عبدالملک بن مروان نامه‌ای به امام سجاد(ع) فرستاد و از ایشان خواست که شمشیر رسول خدا(ص) را به او ببخشد. او با این کار می‌خواست برای خود مشروعیت تراشی کند و تهدید کرد که این کار را انجام ندهد، از نظر روزی و رفع نیازها او را در مضیقه قرار خواهد داد. به رغم تمام جلال و جبروت ظاهری عبدالملک، امام این خواسته او را رد کرد و به او نوشت: «خداوند برای متقین و پرهیزگاران از آنچه برایشان ناخوشایند است، راه خروج قرار داده، آن را ضمانت کرده و روزی‌شان را از جایی که فکرش را نمی‌کنند، به آنان می‌رساند و او که یادش باعظمت است فرموده است: وَمَنْ یتَّقِ اللهَ یجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً * وَیرْزُقْهُ مِنْ حَیثُ لَا یحْتَسِبُ وَمَنْ یتَوَکلْ عَلَى اللهِ فَهُوَ حَسْبُهُ.» و به رغم این که می‌دانست اتخاذ موضع مخالف چه پیامدها و دشواری‌هایی برای او دارد، اصرار ورزید که شمشیر پیامبر خدا را به او ندهد.
بیداری امت اسلامی
امام سجاد(ع) در تمام قضایای سرنوشت‌ساز امت اسلامی حضور داشت و به روش‌های گوناگون نقش مهمی در این باره ایفا نمود و کوشید که دغدغه مردم را برای رویارویی با ظلم و طغیان بنی‌امیه بیدار کند. آثار این نقش مهم امام را می‌توان در انقلاب‌ها و قیام‌هایی که در زمان حیات و بعد از وفات آن حضرت اتفاق افتادند، از قبیل قیام توابین، قیام مختار ثقفی و قیام فرزندش زید، مبارزه با انحرافات دینی، فساد اخلاقی و توجه به مسائل و مشکلات مردم به روشنی مشاهده کرد. آن حضرت همیشه کیسه‌ای به دوش داشت و در دل شب تاریک که همه مردم در خواب بودند، مایحتاج نیازمندان را به در خانه‌هایشان می‌برد. امام زین العابدین(ع) چنین شخصی است. در برابر ظلم ایستاد، حاکمیت باطل را نپذیرفت، آگاهی بخش بود، یار و یاور مظلومان و مستضعفان بود، به سوی خداوند دعوت می‌کرد و در همه عرصه‌های حق، خیر و عدالت حضوری فعال داشت.
آیا ما به وظیفه خود عمل کرده‌ایم؟
امام(ع) طبق دستورهای الهی به وظایف خود عمل کرد و از ما نیز خواست که به وظیفه خود عمل کنیم؛ اما سؤال این است: ما در قبال فساد، طغیان و انحرافی که در جامعه ما وجود دارد، چه کرده‌ایم؟ آیا همان چیزی که برای امام حسین(ع) پیش آمد، برای ما نیز تکرار نشد؟ بر تپه سلامت نشستیم، به خاطر منافع خود سکوت کردیم و به واقعیت موجود تن دادیم یا این که هر پیامد و تاوانی برایمان داشته باشد، در قبال مسائل جامعه خود احساس مسئولیت می‌کنیم، درد و رنج مردم را درک می‌نماییم، برای کاستن درد و رنجشان دست یاری به سویشان دراز می‌کنیم و جایگاهشان را تقویت می‌کنیم؟
وفاداری به اهل بیت(ع) به آرزو و شعار و گریستن بر مصیبت آن‌ها و شادی کردن در مناسبت‌های شادی‌شان نیست. بلکه به عمل است. چون جز با عمل و پرهیزکاری نمی‌توان به ولایت آنان نائل شد. از خداوند توفیق عمل و وفاداری به اهل بیت را می‌خواهیم. و آخر دعوانا أن الحمد لله ربّ العالمین.
خطبه دوم:
بسم الله الرحمن الرحیم
ای بندگان خدا! شما و خودم را به همان چیزی توصیه می‌کنم که امام زین العابدین(ع) به یکی از یاران خود به نام زهری سفارش نمود. او می‌گوید: «در شب سرد و بارانی امام زین العابدین(ع) را دید که مقداری آرد بر دوش گرفته بود و می‌رفت. پرسیدم: یا بن رسول الله جریان چیست؟ امام فرمود: قصد دارم سفری بروم اکنون دارم زاد و راحله سفر را به جایی امن منتقل می‌کنم که در سفر دستگیرم باشد. زهری گوید: عرض کردم: غلام من حاضر است اجازه بفرمایید بار را برای شما حمل کند. امام نپذیرفت. زهری گفت: پس اجازه بفرمایید من بار را حمل کنم؛ زیرا شأن شما را بالاتر از این می‌دانم؛ اما امام فرمود: اما من شأن خود را از حمل باری که در سفر خود دستگیرم می‌شود و ورودم را به جایی که می‌خواهم وارد شوم، آسان می‌گرداند، بالاتر نمی‌دانم. سپس امام خطاب به زهری فرمود: تو را به خدا قسم می‌دهم دنبال کارت بروی و مرا رها کنی. زهری از امام خداحافظی کرد. چند روز بعد زهری امام را دید و عرض کرد: یا بن رسول الله! از آن سفری که فرمودید خبری نشد؟ امام فرمود: منظورم آن سفر نبود که تو فکر کردی بلکه مرادم سفر مرگ بود و من داشتم برای سفر آخرت توشه ذخیره می‌کردم. البته که آماده مرگ شدن به این است که از حرام دوری کنی و به انجام خیرات بپردازی.»
امام زین العابدین(ع) به ما راهی را نشان می‌دهد که می‌توانیم با استفاده از آن برای سفر خود توشه برداریم. باید حرام را رها کنیم و از این که خداوند ما را در نافرمانی خود ببیند، پرهیز کنیم. باید مال خود را خیرات کنیم، حرف‌های خوب بزنیم، کارهای خوب انجام دهیم، در میان مردم اصلاح کنیم، از کارهای خیر حمایت نماییم و در آن‌ها مشارکت داشته باشیم. هر وقت که توانستیم انجام کارهای خیر را در وجود خود نهادینه کنیم، قوی‌تر خواهیم شد و در برابر چالش‌ها از توان بیشتری برخوردار خواهیم گردید.
دشمن لبنان را تهدید می‌کند
از لبنان آغاز می‌کنیم که به علاوه چالش‌های داخلی که در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی و معیشتی کشور با آن‌ها دست به گریبان است، با چالش جدی دیگری نیز روبروست. پیام‌های تهدید نخست‌وزیر دشمن صهیونیستی حکایتگر همین چالش است. این تهدید، برای رژیم صهیونیستی تازگی ندارد. ولی آن چه تازگی دارد این است که این تهدید از زبان نخست‌وزیر دشمن بیان شده و او از تریبون سازمان ملل متحد برای این تهدید استفاده کرده است تا با استفاده از این تریبون برای خود مشروعیت بتراشد.
با بررسی وضعیت دشمن و تغییرات کنونی، می‌دانیم که هدف از این پیام‌ها ترساندن لبنانی‌ها، ایجاد فضای بی‌ثباتی و تلاش برای تفرقه‌اندازی در میان لبنانی‌ها بر سر سلاح مقاومت است. چون لبنانی‌ها از سخن گفتن و چنددستگی پیرامون سلاح مقاومت دست کشیده بودند. دشمن می‌خواهد با این کار، سیمای لبنانی‌ها را در محافل بین المللی مخدوش نماید و نشان دهد که لبنان در حفظ متحدین حیاتی خود ناتوان است و چنین نشان دهد که این رژیم صهیونیستی است که همواره در معرض تهدید قرار دارد.
ولی دشمن در حد و اندازه‌ای نیست که بتواند این تهدید را عملی سازد. چون برای دست زدن به هرگونه تجاوز علیه لبنان باید هزاران محاسبه را انجام دهد. هم به خاطر این که ارتش لبنان و مقاومت آمادگی و قدرت بازدارندگی لازم را دارند و هم به خاطر این که به احتمال زیاد آغاز جنگ در یک جبهه به جنگ به آغاز جنگ در جبهه‌های دیگر منجر خواهد گردید. از سوی دیگر در این مرحله جنگ جنبه اقتصادی دارد.
اما همه این‌ها به این معنا نیست که این تهدیدات را کم اهمیت بدانیم و برای ماجراجویی‌های احتمالی دشمن در چارچوب نقشه‌ای که برای منطقه ترسیم شده است، آمادگی نگیریم. دشمن صهیونیستی رکن اساسی این توطئه است که در شرایط غیرعادی تبارز خواهد کرد.
از این رو از همه جریان‌های سیاسی کشور می‌خواهیم که در حد و اندازه این چالش رفتار کنند و به مسئولیت خود در صیانت از وضعیت داخلی کشور عمل نمایند، تنش‌ها و تشنج‌های ناشی از درگیری‌های سیاسی را متوقف کنند و موضع واحد بگیرند و برای مقابله با هر احتمالی در این زمینه صفوف خود را متحد گردانند. چون روشن است که اگر حمله‌ای صورت گیرد، تمام مراکز حیاتی کشور هدف قرار خواهد گرفت، نه یک منطقه خاص.
تقدیر از دیپلماسی لبنانی
در این باره باید از تلاش‌های بی‌سابقه دستگاه دیپلماتیک لبنانی تقدیر کنیم که از سفرای خارجی دعوت کرد که از اماکن مورد ادعای دشمن صهیونیستی مبنی بر وجود موشک بازدید کنند. هدف این بود که هرگونه بهانه‌ای از دشمن در این زمینه گرفته شود. نشانه تأثیر گذاری این حرکت، واکنش شدید رهبران دشمن به آن بود.
ما تأکید می‌کنیم که موضع رسمی لبنان برای دفاع از توانمندی‌های کشور و جلوگیری از هدف قرار گرفتن آن‌ها بسیار اهمیت دارد.
خوشی بینی نسبت به تشکیل دولت
در زمینه تشکیل دولت نیز، نخست‌وزیر مکلف با کوچک شمردن موانع و تابیدن نور دولت در روزهای آتی، موجی از خوش بینی را به وجود آورده است. دولتی که بتواند به وظایف خود برای حل بحران‌های شدید عمل کند. این بحران‌ها در عرصه‌های گوناگون به ویژه عرصه‌های اقتصادی، معیشتی و خدمات اساسی زندگی شهروندان را مختل کرده است؛ اما نگرانی از بابت موانع جزئی است که شیطان در آن‌ها مخفی شده است.
ترامپ، اعراب را تحقیر کرد
با توجه به اظهار نظرهای رئیس جمهور آمریکا و تحقیر کشورهای عربی، به ویژه کشورهای حاشیه خلیج فارس که آن‌ها را گاوهای شیری حساب کرد، شایسته است که کشورهای عربی در گزینه‌های خود تجدید نظر کنند. این گزینه‌ها باعث شده است که آن‌ها قربانی چپاول آمریکا شوند. گزینه‌های انتخابی آن‌ها باید ناشی از منافع ملت‌هایشان باشد، آن‌ها را متحد گرداند و تنش‌هایی را که باعث ضعیف شدنشان می‌شود از میان بردارد.
توافق عراق
به عراق می‌رویم. از بابت توافق برای انتخاب رئیس جمهور و نخست‌وزیر و رئیس پارلمان، همراه با مردم عراق و سایر علاقه‌مندان به این کشور احساس راحتی و آسودگی به ما دست داد. این‌ها زمینه‌ساز تشکیل دولت عراق می‌شود که چشم امید همه مردم عراق به آن است. دولتی که بتواند عراق را از عقب ماندگی در زمینه‌های اقتصادی، معیشتی و خدماتی نجات دهد و فسادی را که در تمام اجزای این کشور ریشه دوانده است، درمان نماید تا اعتماد از دست رفته را به میان مردم این کشور بازگرداند و صلح و ثبات را برای این کشور به ارمغان بیاورد.
ما به خوبی از سنگینی این مسئولیت آگاه هستیم ولی با وحدت و همبستگی میان جریان‌های سیاسی می‌توان عراق را به ساحل امنیت و آرامش رساند.
خطر تصفیه آرمان فلسطین
به فلسطین می‌رسیم که به خاطر تداوم محاصره غزه و اقدامات دشمن صهیونیستی علیه فلسطینی‌هایی که خواستار حق بازگشت به میهن خود هستند، درد و رنج آن ادامه دارد و در هر جمعه تعدادی از این مردم فلسطین شهید و مجروح می‌شوند. بدون این که دنیا توجهی به آن‌ها داشته باشد.
در همین حال دشمن صهیونیستی به اجرای طرح خود برای ویران کردن و خشکاندن منطقه خان الاحمر که منطقه اصلی باقیمانده از پل ارتباطی قدس با کرانه غربی است، ادامه می‌دهد. دشمن می‌خواهد ارتباط مناطق فلسطینی را با یکدیگر قطع کند و کرانه غربی را از قدس جدا نماید.
ما در برابر طرح یهودی‌سازی پیوسته مناطق فلسطینی که با اعلام اسرائیل به عنوان دولت ملی یهود، روند افزایشی یافته است، از اعراب و مسلمانان می‌خواهیم که به مسئولیت خود در ازای مردم فلسطین که در معرض تصفیه قرار دارند، عمل کنند، علیه اشغالگران موضع عملی اتخاذ نمایند. چون جداً تعجب انگیز و دردآور است که عربده‌های دشمن بلندتر می‌شود، اما جامعه عرب، سازمان همکاری اسلامی، دولت‌های عربی و اسلامی بی‌طرفی اختیار کرده‌اند و جز برخی موضع‌گیری‌های بی‌فایده، چیزی از آن‌ها دیده نمی‌شود.
