در يكى از مراكز آموزشى به عنوان مسؤول رسيدگى به امور دانشجويان كار مى كنم و مسؤوليتم اقتضا مى كند كه با جوانان و اساتيد سروكار داشته باشم، هر چند كه همواره سعى دارم خيلى زياد مواظب رفتار خود باشم. ولى مشكل كار من برگزارى اردو براى دانشجويان و همراه شدن با ايشان در اتوبوس است. آنها در طول مسافرت نوار ترانه ار آن هم با صدايى خيلى بلند روشن مى كنند و خودشان با نوار هم خوانى مى نمايند. من در مسابقات فرهنگى با دانشجويان مشاركت مىورزم و هنگام بيان برخى لطيفه ها مجبور هستم به روى دختران يا پسران لبخند بزنم.

قابل تذكر اين كه پيش از اين كه مشغول به اين كار شوم دچار افسردگى بودم ولى خدا را شكر، اكنون گرفتار اين حالت نيستم. با توجه به شرايط دشوار كشورم اگر شغل خود را تغيير دهم، بدست آوردن كار ديگرى خيلى دشوار است. سؤالم اين است:

آيا وقتى جوانان مشكلاتشان را با من در ميان مى گذارند آيا جايز است كه با آنان حرف بزنم؟ البته من هميشه در دفتر كار خود را باز مى گذارم تا خلوتى ]كه حرام است[ پيش نيايد.