* من بر راه انداختن دسته ها و هيأت هاى عزادارى در عاشورا تأكيد و اصرار دارم. زيرا حركتى است برخاسته از متن مردم با همه اقشار آن از پير و جوان و زن و مرد و به گونه اى به راه مى افتد كه گويى به همان افقى كه امام حسين(عليه السلام) براى پيروان راه خود گشوده است مى روند.

اما به عقيده من اين هيأت ها نبايد فقط به بعد مصيبت و حزن عاشورا نظر داشته باشند و بايد در جايى كه وضعيت سياسى مساعد طرح ابعاد سياسى عاشورا نيست حداقل به ابعاد اجتماعى و اخلاقى عاشورا توجه داشته باشند. بعد سياسى را هم مى توان با كشاندن بحث به گذشته و تاريخ مطرح كرد تا مردم مشابه كنونى و آينده آن را درك كنند. ما دوست داريم اين تلاش هاى ارزشمند كه نشانه عمومى بودن و مردمى بودن دوستى اهل بيت(عليهم السلام) است به حركتى بسيج گونه براى اجراى ارزش هاى اهل بيت و خطوط اجتماعى و سياسى آنان باشد. زيرا احياى ياد و راهشان با اين كار شدنى است. مصيبت و عزادارى تنها يكى از جلوه هاى عاطفى است كه بايد گذرگاه بعد سياسى و اجتماعى و اخلاقى باشد.

حتى در شيوه بيان مضمون عاطفى هم مناسب است بازنگرى صورت گيرد. زيرا بسيارى از مضمون هايى كه هنوز هم در مجالس و دسته هاى عزا متداول است به جا مانده از فرهنگ هاى گذشتگان است و نوع احساس و ابراز اندوه گذشتگان را نسبت به واقعه كربلا نشان مى دهد.

ولى امروزه ابزارها و شيوه هاى ديگرى براى ابراز اندوه و بيان مضمون عاطفى براى جاودانه كردن ياد عاشورا وجود دارد.