* من معتقدم كه سينه زنى بنا به ماهيت و ذاتش شيوه اى مناسب براى ابراز حزن و اندوه است و مردم را به سينه زنى در دسته هاى عزادارى حسينى تشويق مى كنم و با حذف آن موافق نيستم. اما سينه زنى همانند گريه، نماياننده ابراز اندوه انسان است. مقصود از اين سينه زنى از نوع آرام و معقول آن است، نه سينه زنى نمايشى و غير عادى كه همراه با كارهاى نادرستى است و مردم اندام خود را نمايش مى دهند. چنين نوع سينه زنى مفهوم نمادين خود را ندارد و صرفاً هنرى نمايشى است!

درباره تحريم سينه زنى خشن، من نيز همانند برخى فقهاى ديگر هرگونه زيان رسانى به بدن را - حتى اگر خطر عمده اى براى بدن نداشته باشد - حرام مى دانم. سينه زنى هم اگر به حدى برسد كه به بدنش آسيب وارد شود - حتى اگر اين آسيب پس از يكى دو روز درمان يابد - به نظر من چنين كارى حرام است و مانند اين است كه انسان خود را در معرض هواى سرد قرار دهد تا گرفتار بيمارى شود يا غذايى را بخورد كه مى داند سبب تب يا اسهال است. من چنين كارهايى را حرام مى دانم، زيرا زيان رساندن به خود حرام است و علاوه بر اين ظلم بر خويش است. در كتاب خداى سبحان آمده است: (و ما ظلمهم الله ولكن كانوا انفسهم يظلمون) «و خدا به ايشان ستم نكرد، بلكه آنان به خود ستم مى كردند.»( سوره نحل، آيه 33.)

از اين آيه برمى آيد كه ظلم انسان نسبت به خويش از سوى خدا سبحان مردود و محكوم است، چه اين ستم در قالب كفر به خدا باشد كه موجب دخول در آتش است و چه در كارهاى ديگر باشد. گذشته از اين، زيان رساندن به خود چنان كه شيخ مرتضى انصارى(قدس سره)هم گفته است، قبح عقلى و عقلايى دارد.

بنابراين، در نظر من سينه زنى خشن كه موجب زيان رساندن به انسان شود، از باب تحريم زيان، و با قطع نظر از اين كه چنين كارى در مراسم عاشورا انجام مى شود، حرام است. ما برپايى مراسم حسينى با همه برنامه هاى حزن برانگيز آن تشويق مى كنيم، به شرط آن كه با خط شرع هماهنگى داشته باشد.