* مردمى كه چنين رفتار فريبنده اى را مشاهده مى كنند، اگر اعتقادى به شايستگى چنين فردى ندارند، حق ندارند تسليم تبليغات او شوند. زيرا صرف باور و اطمينان نامزد به خودش، ايجاب نمى كند كه ديگران هم به او اعتقاد پيدا كنند. رأى دهنده بايد به دور از تأثير ابزارهاى فريبنده اى كه نفع مادى يا معنوى اى به او عرضه مى كند به مسؤوليت شرعى خويش فكر كند. او بايد فكر كند كه آيا اين نامزد شايستگى به دست گرفتن اين منصب را دارد يا خير؟ اگر او را شايسته يافت، مشكلى در پذيرش هدايا و خدمات او نيست. هرچند ما اين كار را نمى پسنديم و حتى در برخى شرايط بنا به برخى ملاحظات پذيرش چنين هدايا و خدمات را جايز نمى دانيم.

رأى دهنده نبايد تحت تأثير تبليغات فريبنده قرار گيرد. و اگر دانست كه آن شخص براى تصاحب رأى او، به وى بذل و بخشش مى كند ولى خود او مى داند كه چنين نامزدى را برنخواهد گزيد، قبول بذل و بخشش بر وى جايز نيست، زيرا چنين كارى حرام خورى (اكل للمال بالباطل) است.

نامزدى را هم كه چنين شيوه هايى در پيش گيرد، نصيحت مى كنيم كه دست از اين فريب كارى بردارد، زيرا اهداف او هرچند بلند باشد اما ابزار و روش رسيدن وى به اهداف نادرست است. نامزد بايد خود را با طرح برنامه سياسى و اهداف و اصول خويش بشناساند. اما پناه بردن به روش عرضه اموال و خدمات درست نيست. هرچند بذل مال و مساعدت به مردم و به ويژه فقيران و نيازمندان، اگرچه به برد نامزد در انتخابات بيانجامد، با اين هدف كه چنين كمك هايى در صورت پيروزى يا عدم پيروزى از سوى نامزد ادامه يابد، منع شرعى ندارد. همه اينها كه گفته شد مشروط به آن است كه چنين نامزدى در خود شايستگى شرعى و قانونى و توانايى كسب رضاى الهى در مدت عهده دارى اين منصب، را سراغ داشته باشد.