* انتخابات لزوماً به معنى بيعت مصطلح نيست. زيرا بيعت به معناى اصطلاحى اش تنها با صاحب امر (ولى امر) كه امر خلافت، رياست، امامت يا نبوت را عهده دار مى شود، صورت مى پذيرد. بيعت با شخصى كه مى خواهد جايى را در مجلس قانونگذارى به دست آورد و قوانين و معاهدات و پيمان هاى مردم را با ديگران وضع و تدوين كند، معنا ندارد. انتخاب از سوى انتخاب كننده به معنى وكالت است و نامزد پيروز، وكيل مردمى است كه او را برگزيده اند. بنابراين در انتخابات، وكالت صدق مى كند. اما همين وكالت هم در درون خود مفهوم بيعت را نهفته دارد. زيرا كسى كه با ديگرى به صورت مطلق بيعت مى كند، حكومت را به صورت مطلق به او واگذار مى كند. مردمى هم كه وكالت مطلق به نامزدى مى دهند به او اين حق را مى دهند كه در امورشان هرگونه خواست تصميم گيرى كند و معاهدات و پيمان هايى را كه مربوط به زندگى عمومى مردم است و او صلاح در امضاى آن مى بيند، امضاء كند.