* خداوند، تكليف را تنها از كسانى كه به كمال عقلى و شخصيتى نرسيده اند، برداشته است. در روايتى مى خوانيم كه: «اما علمت ان القلم يرفع عن ثلاثه: عن الصبى حتى يحتلم و عن المجنون حتى يفيق و عن النائم حتى يستيقظ»( وسايل الشيعه، ج1، ص45، روايت 81.) «آيا نمى دانى كه خداوند تكليف را از سه دسته برداشته است: از بچه تا زمانى كه محتلم شود. از ديوانه تا زمانى كه درمان يابد و از خوابيده تا زمانى كه بيدار شود.»
جز اين سه دسته از كسان ديگرى رفع تكليف نشده است. خداوند از هر عمل انسان در هر شرايطى محاسبه خواهد كرد: (اذ يتلقى المتلقيان عن اليمين و عن الشمال قعيد ما يلفظ من قول الاّ لديه رقيب عتيد) «آنگاه كه دو [فرشته] دريافت كننده از راست و چپ، مراقب نشسته اند. [آدمى] هيچ سخنى را به لفظ در نمى آورد مگر اينكه مراقبى آماده نزد او [آن را ضبط مى كند]».(سوره ق، آيه 17 و 18.)
رفع تكليف در برخى مناسبت ها توهمى بيش نيست كه در اثر بى دقتى در مطاله و بررسى احاديث پديد آمده است. خداوند انسان بالغ و رشيد و آگاه را مسوول اعمال خود شناخته است. اين مسووليت و تكليف در هيچ مناسبتى - اسلامى يا مسيحى - استثنا بر نمى دارد. بلكه حتى ما معتقديم كه مناسبت ميلاد حضرت مسيح(عليه السلام) يا ميلاد پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) مسووليت انسان را شديدتر مى كند، زيرا پيام اين مناسبت ها اين است كه انسان مسووليت خويش را در عرصه زندگى و بستر زمان نيك بشناسد.
بنابراين در همه مناسبت ها، بايد انسان نظر به مسووليت خويش داشته باشد و حتى شادمانى و سرگرمى و بازى اش بايد مسوولانه باشد و به گونه اى باشد كه توازن و پايدارى انسان را در راهى كه در دنيا و آخرت به خدا ختم مى شود، تضمين كند.