* در مسأله رقص بين علما اختلاف است. برخى رقص را از باب اين كه لهو است و هر لهوى حرام است، حرام مى دانند. برخى هم غنا را در هر صورت چه مشتمل بر كلام حق و چه باطل باشد، حرام مى دانند. برخى از علما رقص را به شرط آن كه برانگيزنده غرايز نباشد حلال مى دانند و غنا را در صورتى كه مشتمل بركلام حقى باشد حلال مى دانند.
بنابراين با توجه به اختلاف آرا مسأله رقص زن در داخل گروه هاى زنان و رقص مرد در داخل مردان - با تأكيد بر عدم انگيزش غريزى در هر دو مورد - مطرح مى شود و آن را بسا حلال مى دانند و نظر ما كه در كليت اش موافق نظر استاد ما آيت الله خويى(قدس سره) است، همين است.
اما پيشه رقاصى - بنا به طبيعت ذوق اسلامى و مسلمانى - در نظر برخى، با مبانى شرعى و يا با فضاى عمومى اسلامى هماهنگ و سازگار نيست. زيرا ما برخى از امور را به دليل نبودن يا نداشتن دليل بر حرمت آن، حلال مى دانيم ولى همين امور ممكن است در شرايط اجتماعى و اوضاع خاصى عنوان ثانوى حرمت پيدا كند. به ويژه كه در مسير سيره اسلامى نمى بينيم كه زنى يا مردى رقاصى را پيشه خود قرار داده باشد. بنابراين چنين كارهايى در زمان ما هم تابع عناوين ثانويه است كه چه بسا محكوم به حرمت است.
ممكن است در آينده اوضاع و شرايط و ذهنيت مسلمانان به گونه اى درآيد كه چنين كارى مقبوليت اجتماعى يابد و يا مسلمانان براى مبارزه با هنرهاى غير شرعى، چنين هنرهايى را با رعايت حدود شرعى رواج دهند و دليلشان هم اين باشد كه وجود خلأ در اين زمينه موجب انحراف و گمراهى مى شود.
بنابراين موضوع ياد شده در برخى مراحل و شرايط امكان حليت يافتن را دارد، اما نمى توان مطلقاً چراغ سبز نشان داد. بلكه بايد مصلحت كلان اسلام را در اين مسأله و ديگر مسايل مطالعه و بررسى كرد.