* طرب و شادمانى از نظر اسلام، خود به خود حرام نيست. زيرا انسان گاهى از صداى حركت آب در جوى ها و چشمه ها و آواز گنجشكان و بلبل ها و گاه از خواندن اثرى هنرى و مانند آن طربناك مى شود.

آنچه كه حرام است، طربى است كه در برابر غناى لهوى و بيهوده و غريزه برانگيز به انسان دست مى دهد. مراد از طرب، جنبش ناخودآگاهى است كه گاهى براى بدن پيش مى آيد، به گونه اى كه انسان احساس مى كند كه مشاعر و حواس و اعضاى جسم او چنان به حركت درآمده كه گويى مى رقصند.

ما برخلاف برخى، طرب را حد فاصلى بين حليت و حرمت غناها نمى دانيم و تنها غناهايى را كه محتوايى متناسب با ضلالت و فساد است حرام مى دانيم. بنابراين اگر از غناهايى كه مشتمل سخن حق است مثلا از مديح پيامبر يا سخن از حركت اسلام و مبارزه و جهاد و آگاهى سياسى طرب آرام يا تندى به انسان دست دهد، چنين طربى حرام نيست.