* اگر بيماران اسرار خود را به امانت به او مى سپرند و او را امين راز خود مى دانند، حفظ اين اسرار همانند حفظ اموال امانتى واجب است و بلكه گاهى بسيار مهم تر از آن است. زيرا آثار منفى بزرگى بر شخص صاحب راز برجا مى گذارد. در حديثى آمده است: «المجالس امانة و ليس لاحد ان يحدث بحديث يكتمه صاحبه الاّ ان يكون ذكراً له بخير» «ماجراى هم نشينى ها امانت است و كسى حق ندارد چيزى درباره كسى بگويد كه او خواهان مخفى ماندن آن است مگر آن كه ياد او را به نيكى كنند». مى توان گفت كه اگر بيمار آن راز را پنهان مى دارد و به خاطر نيازى كه به پزشك دارد او را از راز خود آگاه كرده ولى راضى نيست كه رازش افشا شود، پزشك حق ندارد او را رسوا كند. به ويژه كه راز، عيب شمرده شود كه در اين صورت غيبت است، زيرا يك تعريف غيبت اين است كه «عيب پوشيده برادر [دينى ات] را بازگو كنى» چه اين عيب جسمى باشد يا اخلاقى و...