* مراد از تعرب پس از هجرت وضعى است كه در آن، انسان مسلمان از حالت آگاهى به اسلام به انسانى جاهل و منحرف تبديل مى شود. تعرب از كلمه «اعرابى» گرفته شده كه در قرآن هم ياد شده است و مراد از آن شخصى است كه درك و شعور دينى ندارد. در حديثى از رسول گرامى اسلام آمده است: «لا تعرّب بعد الهجرة»( وسايل الشيعة، ج11، ص506، روايت 15384.) «پس از هجرت از باديه به آنجا رجعت مكن». از امام ابوالحسن رضا(عليه السلام) روايت شده كه سؤالى از محمد بن سنان را چنين پاسخ داد: «و حرّم الله التعرب بعد الهجرة للرجوع عن الدين و ترك الموازرة للانبياء و الحجج و ما فى ذلك من الفساد و ابطال حق كلّ ذى حق لعلّه سكنى البدو لذلك لوعرف الرجل الدين كاملا لم يجز له مساكنة اهل الجهل و الخوف عليه لانه لا يؤمن ان يقع منه ترك العلم و الدخول مع اهل الجهل و التمادى فى ذلك»( همان، ج15، ص100، روايت 20066.)

«و خداوند تعرب از پس هجرت را به سبب آن كه اين كار رجوع از دين و شانه خالى كردن از همراهى پيامبران و حجت هاى الهى است حرام گردانيده است و نيز به سبب فساد نهفته در اين عمل و تباه شدن حق هر صاحب حقى به علت سكونت در باديه. بنابراين اگر كسى دين را كاملا شناخته باشد. جايز نيست كه با اهل جهل و كسانى كه همنشينى با آنان دين او را تهديد مى كنند، هم مأوا شود. زيرا چنين شخصى ممكن است علم خويش را رها كند و آميخته با اهل جهل شود و به گمراهى افتد».

يكى از گونه هاى تعرب پس از هجرت، كوچ كردن به سرزمين كفر است كه در آن اخلاق و عادات كفرآميز و انحرافات فرهنگى و اجتماعى كفر، شيوع دارد و هيچ گونه فعاليت فرهنگى و تربيتى اسلامى كه پناهگاه انسان مسلمان و خانواده و فرزندانش باشد وجود نداشته باشد و جريان و مركزيتى اسلامى اى نباشد، كه بتواند مسلمانان را از تأثيرات منفى محيط كه ممكن است به گمراهى فكرى و عملى و نهايتاً افتادن به ورطه فسق و فجور بيانجامد نجات دهد. همين امر است كه موجب حرمت هجرت به چنين كشورهايى مى شود.