* زن حق دارد زمانى كه مورد تعدى قرار گرفت از خود دفاع كند چه اين كه شخص تعدى كننده، شوهرش باشد يا شخص بيگانه اى. زيرا حق دفاع از خود، به لحاظ شرعى جايز و ثابت است. بنابراين زمانى كه شوهرش حق زدن او را ندارد او هم مجاز است مقابله به مثل كند، هرچند ما جهت حفظ زندگى زناشويى، زنان را به اين كار سفارش نمى كنيم، مگر اين كه وضعيت، اقتضاى آن را داشته باشد. مثلا زمانى كه نسبت به جانش احساس خطر مى كند لازم است دفاع كند.

اما در مورد زدن زن، جز در يك مورد، مرد مجاز نيست همسرش را كتك بزند و آن هم زمانى است كه زن، شوهرش را از حق جنسى اش محروم كند كه در اين صورت هم اگر نصيحت و دورى گزيدن از او و ديگر ابزارهاى سالم، مؤثر نيفتاد، مرد مى تواند همسرش را كتك بزند، چنان كه خداوند بزرگ در قرآن مى گويد: (و اللاتى تخافون نشوزهنّ فعظوهنّ و اهجروهنّ فى المضاجع و اضربوهنّ) «و زنانى كه از نافرمانى آنان بيم داريد [نخست] پندشان دهيد و [بعد] در خوابگاه ها از ايشان دورى كنيد و [اگر تأثير نكرد] آنان را بزنيد»( سوره نساء، آيه 34.) البته اين زدن هم در حدى است كه موجب ديه نشود. يعنى نه بدنش را كبود و خونين كند و نه استخوانش را بشكند. اين زدن، نبايد بى رحمانه باشد بلكه زدن تأديبـى سبك و علاج سركشى زن باشد. اين روش تأديب بدنى پس از نااميد شدن از روش معالجه روانى و ذهنى و فكرى است. مبناى چنين حكمى شايد اين باشد كه چنين سركشى اى، ناديده گرفتن اساسى ترين حق زناشويى مرد كه لذت جنسى است، مى باشد. همين لذت جنسى است كه زن و شوهر را از انحراف بازمى دارد. در چنين موردى نمى توان به حاكم شرع رجوع كرد و يا به محاكم دادگسترى شكايت برد. زيرا محاكم نمى توانند زن را به رابطه جنسى كه در فضايى دوستانه انجام مى گيرد مجبور كنند. پس بايد شوهر كه صاحب حق است او را به تمكين وادارد.