* اسلام كودك را امانتى در نزد پدر و مادر مى داند. اگر براى پدر حق ولايت قرار داده است، اين ولايت به معناى مسلط كردن مطلق پدر بر فرزند نيست. به گونه اى كه پدر هرگونه كه خواست طبق سليقه اش با او رفتار كند. بلكه بر او لازم است تا به صلاح فرزند عمل كند و حق ندارد هيچ گونه رفتار زيان بار يا مفسده آميز نسبت به او داشته باشد. پدر وظيفه دارد تا فرزندش را تربيت كند و تمام ابزارهايى را كه در متدين شدن و آراسته شدن او به اخلاق صالح و دانش و رفتار درست با ديگران مؤثر است به كار گيرد. پدر حق ندارد تا زمانى كه ابزارهاى تربيتى ديگر به قدر كافى وجود دارد دست به شيوه خشونت و اعمال فشار بزند. اما اگر تربيت مستلزم زدن بود، جايز است به شيوه اى تربيتى او را بزند. يعنى اين كه زدن ابزارى براى فشار روانى و بدنى باشد. در اين كار هم نبايد زياده روى و بى رحمى كرد. شرع مقدس براى زدن حدّى قرار داده است و آن حد اين است كه زدن به گونه اى نباشد كه بدن قرمز شود. اگر چنين شد، پدر گناهكار است و پرداخت ديه هم بر او واجب است. اما در جايى كه خطر بزرگى فرزند را تهديد مى كند و جز زدن سخت هيچ راهى براى بازداشتن او وجود نداشته باشد، براى حفاظت از او در مقابل خطر براى پدر جايز است كه به سختى او را بزند. البته در چنين شرايطى، پدر بايد نهايت دقت را به خرج دهد و مطمئن شود كه كار به مرحله چنين خطرى رسيده است كه در اين صورت مى تواند به طور غيرطبيعى او را تنبيه كند. پدر بايد مواظب باشد تا مبادا امر بر او مشتبه شود و در جايى كه نيت صواب دارد در خطا بيفتد و يا آن جا كه فكر مى كند كار حلالى را انجام مى دهد به حرام بيفتد.