* اين موضوع دو صورت دارد:

صورت اول: اين كه كسى به مردم غذاى حرام و يا نجسى را عرضه مى كند كه به سبب اشتباه در موضوع خيال مى كند پاك است. در اين صورت واجب نيست به او اطلاع داده شود.

صورت دوم: اين كه در چنين رستورانى، با سوءاستفاده از ناآگاهى مردم، غذاى حرام و يا نجس به آنان عرضه مى شود. در اين صورت جهت بازداشتن صاحب رستوران از اين عمل منكر، و از رونق انداختن مكانى كه در آن مردم را فريب مى دهند و غذاى حرام و نجس را به عنوان غذاى حلال و پاك عرضه مى كنند، بايد به مردم اطلاع داده شود. بايد به مردم هشدار داد كه به اين اماكن وارد نشوند. اين كار نسبت به صاحب رستوران، عنوان امر به معروف و نهى از منكر دارد، نه نسبت به مردم. زيرا مردم اطلاع نداشته اند و طبعاً مرتكب منكرى هم نشده اند، اما خيرخواهى مسلمانان بر انسان حكم مى كند تا از باب استحباب، آنان را از چنين موضوعى آگاه كند و برحذر دارد.