* اولا: تنها من نيستم كه چنين نظرى دارم. بسيارى از علماى بزرگ مانند آقاى خويى(قدس سره) و ديگران همين فتوا را داده اند و خوراندن غذا و نوشيدنى نجس يا نجس شده به طفل غيربالغ را در صورتى كه به سلامتى اش آسيب نرساند، جايز شمرده اند.

ثانياً: حرمت خوردن غذاهاى نجس، ضرورتاً و در همه موارد براى جلوگيرى از ضرر رسيدن به سلامتى انسان نيست و چه بسا علل ديگرى در اين حكم مورد نظر باشد. بسيارى از محرمات قطعى، هيچ ضررى به صحت و سلامت بدنى انسان نمى رسانند، مثلا اگر گوسفندى ذبح شود و رگ هاى چهارگانه اش هم بريده شود ولى هنگام ذبح نام خدا برده نشود يا به سوى قبله نباشد، خوردن گوشتش حرام است ولى زيانى به سلامتى انسان نمى رساند. هم چنين است اگر شير يا غذاى بچه بر اثر تماس دستش با آن، نجس شود.

در اين مسأله ما به اسرار تحريم اطلاع نداريم و در تركيب اين نجاساتِ حرام، زيانى مشاهده نمى شود. در چنين شرايطى كه ما از عمق خصوصياتى كه سبب تحريم شده آگاهى نداريم و راز آن در خود شريعت نهفته و پنهان است، مبناى عمل ما بايد اطاعت از اوامر و نواهى خداوند باشد. از آن رو كه خدا از كودك تا قبل از بلوغ رفع تكليف نموده است، انجام كارى كه بر بالغ حرام است -به مقتضاى حديث- بر طفل حرام نيست. البته در عين حال بايد برخى احتياطات را رعايت كرد كه از اين قرار است. اول اين كه چنين غذايى بنا به تشخيص اهل خبره، براى سلامتى كودك زيان آور نباشد. دوم آن كه برايش اعتيادآور نباشد به گونه اى كه دست كشيدن از آن، پس از بلوغ بر او دشوار باشد. حتى بهتر آن است كه خود كودك نداند كه اين غذا نجس است و حرمت خوردن و نوشيدن نجاسات به عنوان مانعى روانى در درون او شكسته نشود.

به عبارت ديگر آنچه را كه ضررى در پى ندارد و بر بالغ - به سبب اسرارى ناشناخته - حرام شده است، مى توان به بچه خوراند، به شرط اين كه اين كار برايش عادتى پديد نياورد كه كندن از آن پس از بلوغ دشوار باشد.

البته عرضه كردن غذا يا مايعات نجس به انسان بالغ حرام است، زيرا جايز نيست كه انسان مسبب ارتكاب ديگران به عملى شود كه در صورت التفات و توجه بر آنان حرام است.

اما اگر ديدى كه انسان بالغى غذايى را مى خورد كه از نجاست آن خبر ندارد و يا از حرمت آن بى اطلاع است، واجب نيست كه او را از اين كار بازدارى، زيرا او در چنين شرايطى معذور است .